Dat doet hij door mensen te portreteren die achteloos ronddwalen op straat. Deze mensen zijn niet alleen in de stad maar toch ogen ze eenzaam. De afwezigheid van interactie tussen de mensen is duidelijk te zien en heel herkenbaar. Ga maar na wanneer je in een bus stapt met 1 passagier, dan ga je meestal zo ver mogelijk van deze persoon af zitten. Maar wat zou er gebeuren als je er nou juist naast zou gaan zitten? Zouden dan de kunstwerken van Fabrizio dan ineens saai zijn? Hebben we die kilte nodig voor wat spanning?De manier waarop de werken tot stand komen is heel bijzonder. Fabrizio schildert niet op een ezel of op de grond, zijn doeken zijn niet eens opgespannen wanneer hij eraan werkt. Hij werkt eraan alsof het een fresco is. Hij plakt het canvas tegen de muur met tape. Op deze harde ondergrond werkt de kunstenaar het liefst. Zijn manier van werken is dus uitermate geschikt voor muurschilderingen. Daarom heeft hij de afgelopen weken in de bittere kou, en dat valt niet mee voor een Italiaan, gewerkt aan de muurschildering die u hier buiten kunt bewonderen.
Om dit werk te maken, en overigens al zijn werken uit deze serie, heeft hij een tijdje doorgebracht in de betreffende stad. In dit geval Tilburg. Hij probeert op die manier de ziel van de stad te vangen. Hij maakt daarbij foto’s van mensen die hij tegenkomt en dat geheel vormt zijn inspiratie voor de prachtige werken die u hier ziet.
Hij legt mensen vast tijdens hun dagelijkse stadsleven. Het is een confrontatie tussen mensen en de stad. Emoties versus de stugheid en geometrie van de stad. Mensen die steeds meer gaan lijken op de stad zelf: gejaagd en kil de drukte van het dagelijks leven najagen.
De karaktereigenschappen en lichamen van de personen op zijn schilderijen zijn sterk uitvergroot waardoor de kilte sterk naar voren komt. Tevens is het kleurgebruik de ene keer uitbundig en dan weer ingetogen, grijs zelfs. Op deze manier spat de realiteit van de compositie door de aanwezige kleuren van het doek.Wilfred van der Velden
