Zoals u allen weet of misschien gezien heeft, zit hier schuin tegenover een grote dieren speciaalzaak. Naast konijnen-, vissen- en vogelvoer verkopen ze er natuulijk ook spullen voor honden. Dat is waarschijnlijk precies wat Heidi zo’n 2 jaar geleden daar kocht.
Na haar bezoek aan de dierenspeciaalzaak, wandelde Heidi binnen in onze (toen nog zéér jonge) galerie en ging een gesprek aan met Arend. Heidi had veel interesse in het werk wat er op dat moment hing en vroeg wat voor kunst we zoal exposeerden in de galerie. Arend gaf aan dat we geen figuratieve kunst zouden exposeren en ons vooral zouden focussen op abstracter werk, want dat werd toen geëxposeerd. Dat diende genuanceerd te worden want Arend bedoelde daarmee figuratieve kunst in de klassieke zin van het woord, volgens de oudere tradities en dat past inderdaad niet in ons programma en onze visie als galerie.Ondertussen was ook al duidelijk dat Heidi zelf kunstenares was en dat zij viste naar een expositieruimte. Toen Arend vroeg “Wat voor werk maak jij dan?”, antwoorde Heidi een beetje verbouwereert “Uuhhm ik maak figuratieve schilderijen”... Tsja, praat dat als galerist nog maar eens goed. Dat is ons gelukkig gelukt want Heidi staat hier binnen 1,5 jaar al voor de tweede maal!
Als u haar eerdere werk in de expositie “Lipstick en Religie” hier hebt gezien dan weet u dat er een flinke ommekeer heeft plaatsgevonden op meerdere vlakken: 1. Zo is ze ten eerste overgestapt van acryl op olieverf. Dit lijkt een klein verschil, maar het is een totaal ander materiaal om mee te werken. Vergelijk het met het maken van een beeld uit steen en een beeld uit papiermaché. Of nog een andere vergelijking die velen zich beter kunnen voorstellen. Het rijden van een motor of een auto. Technisch gezien dus erg verschillend. 2. van een beperkt kleurenpallet is Heidi overgestapt naar een kleurrijk pallet. Dit kan duiden op vrolijkheid, maar het heeft meer te maken met het feit dat Heidi nu uiteenlopende personages weergeeft in haar nieuwe werken. 3. en de laatste grote ommekeer: de karakters hebben voortaan gezichten!! Sterker nog, de gezichten staan centraal en spreken boekdelen.En juist daarin zit de kracht van Heidi haar werk. Daar waar zij op haar vorige doeken van meisjes, zonder gezicht, in witte hemdjes (haar “Girls in White Dresses”) de beklemmende sfeer wist te vangen door de compositie en de afbeelding, zo weet zij nu deze zelfde sfeer vast te leggen in juist de gezichten van de personages! Want wanneer is een mens een mens? Juist op die momenten dat hij of zij zich niet zo goed of gelukkig voelt. Juist dan laat de mens zijn menselijke kanten zien.
De beklemmende sfeer blijft dus behouden ook al legt ze een flinke dosis humor in de titels van de werken. Hadden haar voorgaande werken nog geen titels, nu gaat Heidi helemaal los. Want wat denkt u van het werk dat we op de uitnodigingskaart hebben afgebeeld met de titel “Mrs. Green was not so very happy (that day)”. Over understatements gesproken! Of het schilderij van zo’n vlezig, verkreukeld, pas geboren vogeltje dat “Hoera, het is lente” heet.
Ondanks, of wellicht dankzij, al deze verschillen is het werk van Heidi heel herkenbaar gebleven en dat kenmerkt nu precies een goed kunstenares! Niet blijven hangen in hetgeen je goed kunt, niet verdrinken in nieuwe technieken en stijlen maar herkenbaar blijven en reacties oproepen zoals “Hé, dat is van Heidi Wulms, dat moet haast wel”. Kortom: Heidi laat ons de karakteristieken zien van hetgeen ons mens maakt. Evolutie is één zo’n karakteristiek. Niet als onderwerp van één van haar werken maar het kenmerkt haar werk als geheel en haar ontwikkeling wel. Vandaar dat we met recht kunnen zeggen: Zie hier – Heidi Wulms!door Wilfred van der Velden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten