Volgens eigen zeggen, is Hugo vooral geïnteresseerd in het “door mensen beïnvloede en gemaakte landschap”. De wisselwerking en het conflict tussen natuur en het menselijk ingrijpen is sterk aanwezig in zijn werk, evenals de verhouding tussen natuur en cultuur. Vaak is te zien dat de natuur de ingrepen van de mens ongedaan tracht te maken. Soms slaagt zij daar in maar vaak ook niet, waardoor de menselijke SPOREN zichtbaar blijven. De omgekeerde situatie wordt ook door Hugo getoond, namelijk als steden de omringende natuur opslokken. Zo worden flarden groen, sporen van vroegere natuur waardoor we blijven verlangen naar wat eens was.Nu is het zo dat ikzelf, naast galerist, ook projectleider Ruimtelijke Ordening ben bij een adviesbureau in Schijndel. Dit houdt onder andere in dat ik regelmatig projecten leid waarbij er ruimte wordt gezocht in landelijke gebieden en soms zelfs in de natuur. Zo’n ontwikkeling houdt verandering in en omdat ruimte een schaars goed is Nederland is zo'n proces per definitie conflictmatig van karakter. Conflicten zijn dus regel, geen uitzondering. De architectonische constructies in de landschappen van Hugo bevinden zich steeds op de grens van dergelijke conflicten. Dat is een extra, meer persoonlijke, aantrekkingskracht tot het werk van Hugo. Verder maakt de strijd om de ruimte zijn werk erg actueel, aangezien er een voortdurende behoefte is aan uitbreiding van steden, maar ook een steeds groter verlangen naar veel groen in het landschap om ons heen.
Eigenlijk is Hugo een landschapsschilder zoals ze al honderden jaren bestaan. Voegt hij dan nog wel iets nieuws toe aan het genre? Dat is zeker het geval! Zijn landschappen zijn namelijk verre van romantisch hoewel je wel op het verkeerde been kunt worden gezet door de melancholie die de schilderijen uitstralen. Dat gegeven op zich, maakt het werk erg interessant.We zien naast de grens van destructie en opbouw tevens de grens van figuratieve en abstracte schilderkunst. Als je kijkt naar de opbouw van de doeken, dan zie je direct dat er niet op een standaard manier wordt opgebouwd. Het werk wordt laag voor laag en met verschillende technieken opgezet te beginnen met een waterige onderlaag die bijvoorbeeld bij “Intervention” nog goed te zien is. Deze onderlaag is vaak al bepalend voor de sfeer van het doek. Vervolgens wordt de eerste opzet gemaakt van het te tonen beeld. Dit beeld is als je goed kijkt opgebouwd uit steeds nieuwe lagen vermengd met delen van de onderliggende lagen. In de werken “House” en “Collapse” is dit zeer duidelijk. Dit effect wordt bereikt door het steeds afplakken van delen van het werk. Soms leidt dit zelfs tot conflicten binnen het werk en kan het weghalen van de tape het werk of de compositie schade aanbrengen. In “Swamp Delivery” zie je niet alleen een afbeelding van iets wat mensen hebben achtergelaten maar ook letterlijk de resten tape van de kunstenaar die achter zijn gelaten in het kunstwerk.
De afbeeldingen zijn altijd van verlaten “grensgebieden” waar verloedering en afbraak lijnrecht staat tegenover moderne nieuwbouw. Toch lijken er zich geen drama’s af te spelen in het werk. De werken stralen iets positiefs uit. Misschien is het de positieve instelling van de kunstenaar of misschien het uitgebalanceerde kleurgebruik. Ondanks het menselijke ingrijpen in de landschappen van Hugo Tieleman, krijg ik het er een gevoel bij van: “Het komt allemaal wel goed”.
Met deze positieve boodschap wil ik daarom deze indrukwekkende expositie Sporen openen.
Wilfred van der Velden
Galerist en projectleider
Geen opmerkingen:
Een reactie posten