Openingsspeech

Welkom bij galerie Kap Pur en dank u voor uw aanwezigheid. Welkom natuurlijk bij de expositie van Joseph Klibansky.

Laatst las ik in een kunstblad dat er in een galerie in Amsterdam momenteel een expositie loopt van, wat we kunnen noemen, nederlandse Pop Art kunstenaars. De expositie laat zien welke opwinding men 40 jaar geleden voelde met onder andere de opkomst van massamedia. De expositie heet New Media, New Forms en dat is een heel toepasselijke titel. Een bepaalde manier van werken binnen de Pop Art was het maken van collages van foto's en flarden tekst, soms versterkt door geschilderde voorstellingen.

Op dit moment zitten we midden in die massamedia die toen in opkomst was. En ook nu wordt er door Joseph geknipt en gescheurd en geschilderd. Deze keer echter met en middels media waar men 40 jaar geleden nog niet van kon dromen. Joseph noemt zich dan ook New Media Artist en hij gebruikt voor zijn werken verschillende technieken, namelijk een mix van computerkunst, grafische kunst, fotografie, verf en sjablonen. Door deze technieken en door zijn keuzes ontstaan er kunstwerken die grafisch, dynamisch, kleurrijk, fantasievol en vaak surrealistisch zijn.

Ten tijde van de Pop Art waren de werken vooral politiek en maatschappelijk gericht. Joseph vindt zijn inspiratie vooral in steden, ultramoderne architectuur en reizen waarbij waarbij hij zijn visuele fantasie de vrije loop laat.

Het startpunt van Josephs werk is, zoals hij dat zelf omschrijft, het visualiseren van een denkbeeldige ruimte en het gevoel dat ik in die ruimte wil ervaren. Dat bepaalt vaak de afmetingen en verhoudingen van het te creëren kunstwerk. Bij het ontwerpen van mijn werk gebruikt ik vaak kleuren die een sterke invloed op hun omgeving hebben.

De werken die hij maakt, zijn een weergave van wat je kunt noemen een droom. Wat je ziet, lijkt echt maar dat is het niet. Steden die je meteen herkent als bijvoorbeeld New York maar die bij nadere bestudering toch niet lijken te kloppen. Joseph creëert namelijk steden, stelt zelf straten samen uit huizenblokken, plaatst herkenbare naambordjes op de verkeerde plaatsen, laat onmogelijke elementen een rol spelen, enz. Beelden waarbij je je afvraagt "kan dit wel?", of "mag dit wel?" Ja, dat kan en mag; het is namelijk zijn droom!

Zijn werk heeft vaak, zoals ik al zei, iets surrealistisch. Duidelijk is dat in Heavy Traffic waar (in New York?) taxi’s rondrijden samen met zwemmende vissen. Joseph zet ons steeds op het verkeerde been. We herkennen het beeld maar het voelt anders. Het beeld voelt goed maar we herkennen het niet. We herkennen het beeld maar we kennen het niet, en omgekeerd.

Dat doet ons beseffen dat we, hoe goed we de wereld ook denken te kennen door alle informatie die tot ons komt, we toch steeds weer opnieuw ontdekkingsreizigers zijn waar we ook gaan en komen.


Voordat ik de expositie voor geopend wil verklaren, wil ik graag eerst nog iets uitreiken. Zoals u misschien in de uitnodiging hebt gelezen, is vanavond de vooravond van de Jaarlijkse Kunstweek, van 7 t/m 15 november. De Kunstweek zet op talloze manieren beeldende kunst en kunstenaars in de schijnwerpers. Dat doet men door middel van een groot aantal publicaties, evenementen, exposities en het Kunstweek Boek. Ook dit jaar doen wij mee en wij hebben er voor gekozen om enkele werken van Joseph op te nemen in onze presentatie in het Boek.

Terwijl ik dit boek aan jou uitreik, Joseph wil ik je graag erg veel succes toewensen én deze expositie voor geopend verklaren.


Wilfred van der Velden - curator en galerist

Groepsexpositie

Deze expositie staat helemaal in het teken van textiel en diverse kunstuitingen binnen dit thema en dit materiaal. Zoals u ziet, is het materiaal op zeer uiteenlopende wijzen gebruikt. De ene keer als dragermateriaal, dan weer als vormgever of als “tekenmateriaal” .

Zoals ik al zei, is het een groepsexpositie en wel van 3 kunstenaars, namelijk Leen Alting, Bram de Jong en Marja Vink. De doeken zijn van Leen, de vilten planten zijn van Bram en de wereldborduursels zijn van Marja.

In december 2008 waren wij bij Leen Alting in Amsterdam om kennis te maken met hem en zijn werk. Leen en wij waren al meteen enthousiast en we zagen uit naar deze expositie. Leen gaf aan dat hij ziek was maar wij wisten toen niet hoe ernstig. Enkele maanden daarna namen wij nog eens contact op om een en ander door te nemen en toen hoorden wij van zijn vrouw Rita dat Leen ondertussen overleden was. Daar zijn we uiteraard enorm van geschrokken. Leen is slechts 55-56 jaar oud geworden. Hij heeft wel met zijn vrouw afgesproken dat zij zijn afspraken na zou komen, vandaar dat wij vandaag het werk mogen tonen van deze fantastische kunstenaar. Wij zijn daar Leen en Rita heel dankbaar voor.

Leen werkt met collages van bedrukte stof of bedrukt papier. Deze beelden combineert hij met elkaar met, als laatste laag, een folie of film. Op deze filmlaag zijn één of meerdere zwart-wit foto's afgedrukt. Deze laag bepaalt meestal het onderwerp zoals een portret of een gebouw. De transparantie van de folie zorgt ervoor dat de onderliggende lagen een achtergrond vormen voor de bovenste afbeelding waardoor er een contrasterende wereld ontstaat. Je kunt als toeschouwer door deze gelaagdheid heenreizen en je eigen wereld ontdekken.

Het werk van Bram de Jong is, ik zou haast willen zeggen “aardser” maar zeker met evenveel diepgang. Bram zegt daar zelf van “In de mij omringende, banale omgeving ben ik op zoek naar elementen die tot mijn verbeelding spreken. Ik onderzoek de alledaagsheid door objecten die een plek binnen het ‘gewoonheidskader’ hebben gekregen, uit te lichten en als basis voor mijn werk te nemen.”

Veel voorwerpen om ons heen zijn vooral functioneel waardoor we ons niet meer afvragen waarom ze “zo zijn”. Het gaat Bram, bij zijn keuze van de voorwerpen, niet om de functie die ze hebben maar veel meer om de plaats die ze innemen in ons leven. De vorm die ze hebben blijft behouden, zelfs de afmetingen, echter niet het materiaal waarvan ze zijn gemaakt. Het geheel onderzoekt hij door de voorwerpen exact na te maken waarbij hij een totaal ander materiaal gebruikt. Hierdoor wordt overduidelijk dat het voorwerp in deze uitvoering totaal onbruikbaar is geworden waardoor we ineens op een geheel andere wijze naar het object dienen te kijken. Dit sterke contrast tussen functie en uitvoering doet ons weer realiseren wat er om ons heen gebeurt en misschien ook wel waarom.

Marja Vink maakt aan de hand van krantenfoto’s, wat zij zelf noemt “Wereldborduursels”. De afbeeldingen zijn geborduurd met de naaimachine op doorzichtige stof, in verschillende lagen over elkaar heen. De loshangende draden laat zij vaak hangen waardoor dit “levenslijnen” worden die nog contact houden met de buitenwereld.

Omdat we tegenwoordig overspoeld worden met nieuws heeft dit nieuws de eigenschap dat het na een tijdje vervaagt. Het verbleekt in het schijnsel of de schaduw van nieuwe dingen. Hierdoor zijn we zelfs zeer ellendige dingen al weer snel vergeten. Deze vervaging geeft Marja weer door meerdere lagen over elkaar heen te leggen.

Als uitgangspunt voor haar borduursels gebruikt Marja het nieuws zoals zich dat opdringt in de krant met als basis de krantenfoto’s. In de borduursels kom je de volgende onderwerpen tegen: de beurscrisis, Afghanistan, werkgevers-werknemersoverleg, inburgeringscursus, etc. Heel actueel werk dus.

Zoals u vast hebt begrepen, staat deze expositie eveneens in het teken van het Textielweekend van 2-4 oktober. Heel Tilburg staat dan op z’n kop én in het teken van textiel. Dit uiteraard vanwege de tilburgse historie als textielstad. Aan deze historie kleeft ook een hardnekkige anekdote. Namelijk die van de Kruikenzeikers.

U krijgt ondertussen allemaal een borreltje. Wilt u dat nog even bewaren, hoe verleidelijk het ook is.

Hoe het precies zit met de ‘Kruikenzeiker’ weet niemand. Vermoedelijk werd urine gebruikt bij het wassen en het verven van wol en hebben Tilburgse textielarbeiders hun plas verzameld in kruiken en de inhoud verkocht aan fabrikanten. Door de wol met urine te wassen, werd de wol, hoe gek het ook klinkt, gereinigd. Deze legende wordt op dit moment onderzocht door de TU Eindhoven in opdracht van het Textielmuseum. Dit kunt u teruglezen op pagina 12 van het programmaboekje.

U hebt inmiddels allemaal een borreltje gekregen van een drankje dat uit een stenen kruik komt. Ben gerust het is geen plasje maar een Schrobbelèr. Gebotteld in een stenen kruik als eerbetoon aan de tijd waaraan onze voorouders de eeuwig durende bijnaam verdienden, namelijk de Tilburgse Kruikenzeikers.

Wij vonden dit wel een passende manier om de verre, verre oorsprong van deze expositie te vieren en met een toost deze expositie voor geopend te verklaren.

Proost!!

Wilfred van der Velden - Galerist/curator

Ivo Cuppens

Hugo Tieleman in Galerie KAP PUR Tilburg

Tot en met 19 september 2009 zijn in de Tilburgse galerie Kap Pur interessante schilderijen te zien van de nog jonge kunstenaar Hugo Tieleman. Interessant zowel qua thema als schilderstijl.

Thematisch betreft het landschappen waarvan je in eerste instantie denkt dat het hier gaat om een aanklacht tegen de verloedering van de natuur door het steeds verder uitbreiden van de steden. Dat thema is niet nieuw, denk bijvoorbeeld aan het werk van de Duitse schilder Sven Kroner en in Nederland aan dat van Marjolein de Wit. Bij laatst genoemde gaat het ook om de tegenstelling tussen de mooie natuur en de verlepte en verrommelde alledaagse gebruiksvoorwerpen die daarin achtergelaten worden of er de plaats van innemen. Aan de orde is daarbij een appèl om de verloedering van de natuur te stoppen.


Als ik dat soort schilderijen beschouw stemt het mij meestal niet vrolijk mede door het besef van machteloosheid om dat proces te stoppen. De werken van Tieleman roepen bij mij dergelijke gevoelens niet op. Hij behandelt het thema ruimer en meer vanuit een filosofische achtergrond. Afval van houten balken en stukken boomstam is achtergelaten aan de rand van een bos als overblijfselen van bijvoorbeeld het zoveelste uitbreidingsplan van een stad. In eerste instantie bespeur je verval en afbraak. Maar merkwaardig genoeg doet het niet al te droevig aan. Het bos is niet van de aardbodem verdwenen, dikke boomstammen staan nog recht overeind. Door een groot aantal lichte delen in het schilderij is het licht gebleven. En zelfs het achtergelaten vuil stemt je vrolijk door het licht en de kleurige (verf)stroken om de balken.

Vervolgens begint je de schoonheid van het schilderij op te vallen : de compositie met de diagonaal die uitloopt in een pijl en de variatie aan penseelvoering, hier en daar komen er al weer nieuwe groene stengels op. Het leven gaat door. Dat is de diepere betekenis die mij de schilder meegeeft en als kijker bemoedigt. Deze boodschap komt voor mij steeds weer terug in de schilderijen van Tieleman en geeft een extra lading aan zijn commentaar op de overal aanwezige “verloedering”. Deze verbeelding van een niet meer in gebruik zijnde en daardoor in verval geraakte weg over wat een brug zou kunnen zijn, is het meest recente werk van Tieleman in de galerie.

Ook hier weer een fraaie, in onderdelen abstract aandoende, compositie. Ook hier is de strijd tussen natuur en cultuur aanwezig. We hebben allemaal wel eens zo’n weg of brug gezien die niet meer in gebruik is en waar het onkruid welig tiert. De steeds weer oprukkende natuur kan gezien worden als overweldigend en bedreigend, maar ook als een teken van het steeds weer opkomende leven dat ondanks de vervallen omgeving krachtig en fris is en zijn eigen weg zoekt.
Temidden van troosteloze omstandigheden komt het nieuwe leven toch weer op. Tieleman schildert de strijd tussen cultuur en natuur maar wat hij eigenlijk in beeld brengt is het leven zelf. En de wijze waarop hij dat doet is die van een echte schilder.

Galerie KAP PUR is gevestigd aan de Korvelseweg 151, 5025 JD Tilburg, tel. 013-4680211. Openingstijden : wo 11-18 uur,do 11-20 uur, vrij,11-18 uur, za 13-17 uur.

Door: Ivo Cuppens, Gilze, 25 augustus 2009

Openingsborrel Sporen

Welkom bij galerie Kap Pur en welkom bij Sporen, de solo expositie van Hugo Tieleman. Hugo woont en werkt in Eindhoven en heeft van 2003 tot 2007 de kunstacademie in Utrecht gevolgd, het HKU. Hij is daar afgestudeerd in de richting Schilderen en ontving vrijwel direct daarna een Startstipendium van het Fonds beeldende kunsten, vormgeving en bouwkunst. Zijn kwaliteit en uniciteit werd dus al zeer snel opgepikt binnen de kunstwereld.

Volgens eigen zeggen, is Hugo vooral geïnteresseerd in het “door mensen beïnvloede en gemaakte landschap”. De wisselwerking en het conflict tussen natuur en het menselijk ingrijpen is sterk aanwezig in zijn werk, evenals de verhouding tussen natuur en cultuur. Vaak is te zien dat de natuur de ingrepen van de mens ongedaan tracht te maken. Soms slaagt zij daar in maar vaak ook niet, waardoor de menselijke SPOREN zichtbaar blijven. De omgekeerde situatie wordt ook door Hugo getoond, namelijk als steden de omringende natuur opslokken. Zo worden flarden groen, sporen van vroegere natuur waardoor we blijven verlangen naar wat eens was.

Nu is het zo dat ikzelf, naast galerist, ook projectleider Ruimtelijke Ordening ben bij een adviesbureau in Schijndel. Dit houdt onder andere in dat ik regelmatig projecten leid waarbij er ruimte wordt gezocht in landelijke gebieden en soms zelfs in de natuur. Zo’n ontwikkeling houdt verandering in en omdat ruimte een schaars goed is Nederland is zo'n proces per definitie conflictmatig van karakter. Conflicten zijn dus regel, geen uitzondering. De architectonische constructies in de landschappen van Hugo bevinden zich steeds op de grens van dergelijke conflicten. Dat is een extra, meer persoonlijke, aantrekkingskracht tot het werk van Hugo. Verder maakt de strijd om de ruimte zijn werk erg actueel, aangezien er een voortdurende behoefte is aan uitbreiding van steden, maar ook een steeds groter verlangen naar veel groen in het landschap om ons heen.

Eigenlijk is Hugo een landschapsschilder zoals ze al honderden jaren bestaan. Voegt hij dan nog wel iets nieuws toe aan het genre? Dat is zeker het geval! Zijn landschappen zijn namelijk verre van romantisch hoewel je wel op het verkeerde been kunt worden gezet door de melancholie die de schilderijen uitstralen. Dat gegeven op zich, maakt het werk erg interessant.

We zien naast de grens van destructie en opbouw tevens de grens van figuratieve en abstracte schilderkunst. Als je kijkt naar de opbouw van de doeken, dan zie je direct dat er niet op een standaard manier wordt opgebouwd. Het werk wordt laag voor laag en met verschillende technieken opgezet te beginnen met een waterige onderlaag die bijvoorbeeld bij “Intervention” nog goed te zien is. Deze onderlaag is vaak al bepalend voor de sfeer van het doek. Vervolgens wordt de eerste opzet gemaakt van het te tonen beeld. Dit beeld is als je goed kijkt opgebouwd uit steeds nieuwe lagen vermengd met delen van de onderliggende lagen. In de werken “House” en “Collapse” is dit zeer duidelijk. Dit effect wordt bereikt door het steeds afplakken van delen van het werk. Soms leidt dit zelfs tot conflicten binnen het werk en kan het weghalen van de tape het werk of de compositie schade aanbrengen. In “Swamp Delivery” zie je niet alleen een afbeelding van iets wat mensen hebben achtergelaten maar ook letterlijk de resten tape van de kunstenaar die achter zijn gelaten in het kunstwerk.

De afbeeldingen zijn altijd van verlaten “grensgebieden” waar verloedering en afbraak lijnrecht staat tegenover moderne nieuwbouw. Toch lijken er zich geen drama’s af te spelen in het werk. De werken stralen iets positiefs uit. Misschien is het de positieve instelling van de kunstenaar of misschien het uitgebalanceerde kleurgebruik. Ondanks het menselijke ingrijpen in de landschappen van Hugo Tieleman, krijg ik het er een gevoel bij van: “Het komt allemaal wel goed”.

Met deze positieve boodschap wil ik daarom deze indrukwekkende expositie Sporen openen.

Wilfred van der Velden
Galerist en projectleider

Sporen - Hugo Tieleman

Expositieduur: 13 augustus t/m 19 september 2009
Officiële opening: donderdag 13 augustus 2009 vanaf 19:30 uur

Hugo Tieleman focust in zijn schilderijen op architectonische constructies die onder andere voortkomen uit de snelle herstructurering van stedelijke bebouwing. Zijn werk is gebaseerd op de verhouding tussen cultuur en natuur. Volgens de filosoof Jozef Keulartz gaat het, met betrekking tot de ruimtelijke inrichting in ons land, telkens om de verhouding tussen drie landschapstypen: Het nieuwe natuurlandschap, het oude cultuurlandschap en het moderne stadslandschap. De strijd tussen deze verschillende typen landschappen geeft Tieleman op zijn eigen manier weer in zijn olieverf doeken.



Het werk bevindt zich vaak op de grens tussen de stad en het platteland. Juist in deze verlaten “grensgebieden” staan verloedering en afbraak lijnrecht tegenover moderne nieuwbouw. De steden breiden zich steeds meer uit ten koste van de omringende natuur. Het menselijk ingrijpen in de natuur laat onherroepelijk zijn sporen achter.

Hugo Tieleman studeerde in 2007 af aan de Hogeschool voor de Kunsten te Utrecht en ontving vrijwel direct daarna een Startstipendium van het Fonds BKVB. Zijn huidige werk is van 13 augustus t/m 19 september te bezichtigen bij galerie Kap Pur aan de Korvelseweg 151 te Tilburg. De officiële opening van deze bijzondere expositie 'Sporen' vindt plaats op donderdagavond 13 augustus van 19:30 tot 22:00 uur. Voor meer informatie: www.kappur.nl.

Kap Pur goes mobile

Kap Pur heeft nu sinds kort een website die geoptimaliseerd is voor de mobiele telefoon. De informatie is wat ingekort, maar u bent met deze mobiele site altijd op de hoogte van het laatste nieuws van Kap Pur.

http://www.kappur.nl

De website is zo gemaakt dat de resolutie van uw scherm wordt herkent. U wordt daarom direct doorgeschakeld naar de mobiele variant van onze site wanneer u onze URL opent met uw GSM. Als dit niet het geval is, laat het ons dan weten. De mobiele website is geoptimaliseerd voor de iPhone. Mochten er problemen zijn bij andere GSMs, laat ook dat even aan ons weten.

Alvast bedankt en veel plezier.

Kap Pur in de Media

Vanaf nu hebben we een tweede blog. Waar deze blog vooral de actuele gebeurtenissen in de galerie zal blijven beschrijven, zo zal de andere blog een deel van de aandacht aan Kap Pur in de media behandelen.

Mochten jullie iets over galerie Kap Pur tegenkomen in de pers, laat het ons dan weten als het nog niet op de blog staat. Soms missen we artikelen.

Alvast bedankt en veel leesplezier op:
http://kappurpers.blogspot.com/

Gecertificeerd!

Ongeveer twee jaar geleden ontstond het idee om galerie Kap Pur op te richten in een voormalige kapsalon aan de Korvelseweg 151 in Tilburg. Moleculair bioloog Arend van Zon en milieukundige Wilfred van der Velden wilden zich gaan mengen in de wereld van de kunst. Deze drive ontstond uit een grote interesse en vooral passie voor kunst. Maar er is natuurlijk meer nodig om een goede en vooruitstrevende galerie te runnen. Nog voor de opening van de galerie zijn Arend en Wilfred gestart met een vakopleiding in België, waar galerist nog als vak wordt beschouwd. Mede door deze deeltijd opleiding werden de jonge galeristen gevormd en heeft galerie Kap Pur zich snel ontwikkeld.

Nu, bijna twee jaar verder, is het dan zo ver. De twee galeristen van galerie Kap Pur zijn gecertificeerd en hebben bewezen voldoende in huis te hebben om dat certificaat te mogen dragen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de ontwikkelingen in Kap Pur nu stilstaan, in tegendeel! Zo zal Kap Pur dit jaar werk presenteren van Hugo Tieleman en Joseph Klibansky. Naast deelname aan de Nationale Kunst week, neemt Kap Pur deel aan het Tilburgse Textielweekend met werken van o.a. Marja Vink, Bram de Jong en Leen Alting. Het moge duidelijk zijn dat galerie Kap Pur met een voldaan gevoel de toekomst tegemoet gaat.

Om de behaalde prestaties te vieren, nodigt galerie Kap Pur iedereen uit voor de finisage van de huidige expositie 'Zie hier, een mens!' met werken van Heidi Wulms. Deze afsluitende borrel vindt plaats op zaterdag 18 juli 2009 vanaf 19:30 uur. Voor meer informatie: www.kappur.nl

Opening 04/06/2009

Zoals u allen weet of misschien gezien heeft, zit hier schuin tegenover een grote dieren speciaalzaak. Naast konijnen-, vissen- en vogelvoer verkopen ze er natuulijk ook spullen voor honden. Dat is waarschijnlijk precies wat Heidi zo’n 2 jaar geleden daar kocht.

Na haar bezoek aan de dierenspeciaalzaak, wandelde Heidi binnen in onze (toen nog zéér jonge) galerie en ging een gesprek aan met Arend. Heidi had veel interesse in het werk wat er op dat moment hing en vroeg wat voor kunst we zoal exposeerden in de galerie. Arend gaf aan dat we geen figuratieve kunst zouden exposeren en ons vooral zouden focussen op abstracter werk, want dat werd toen geëxposeerd. Dat diende genuanceerd te worden want Arend bedoelde daarmee figuratieve kunst in de klassieke zin van het woord, volgens de oudere tradities en dat past inderdaad niet in ons programma en onze visie als galerie.

Ondertussen was ook al duidelijk dat Heidi zelf kunstenares was en dat zij viste naar een expositieruimte. Toen Arend vroeg “Wat voor werk maak jij dan?”, antwoorde Heidi een beetje verbouwereert “Uuhhm ik maak figuratieve schilderijen”... Tsja, praat dat als galerist nog maar eens goed. Dat is ons gelukkig gelukt want Heidi staat hier binnen 1,5 jaar al voor de tweede maal!

Als u haar eerdere werk in de expositie “Lipstick en Religie” hier hebt gezien dan weet u dat er een flinke ommekeer heeft plaatsgevonden op meerdere vlakken: 1. Zo is ze ten eerste overgestapt van acryl op olieverf. Dit lijkt een klein verschil, maar het is een totaal ander materiaal om mee te werken. Vergelijk het met het maken van een beeld uit steen en een beeld uit papiermaché. Of nog een andere vergelijking die velen zich beter kunnen voorstellen. Het rijden van een motor of een auto. Technisch gezien dus erg verschillend. 2. van een beperkt kleurenpallet is Heidi overgestapt naar een kleurrijk pallet. Dit kan duiden op vrolijkheid, maar het heeft meer te maken met het feit dat Heidi nu uiteenlopende personages weergeeft in haar nieuwe werken. 3. en de laatste grote ommekeer: de karakters hebben voortaan gezichten!! Sterker nog, de gezichten staan centraal en spreken boekdelen.

En juist daarin zit de kracht van Heidi haar werk. Daar waar zij op haar vorige doeken van meisjes, zonder gezicht, in witte hemdjes (haar “Girls in White Dresses”) de beklemmende sfeer wist te vangen door de compositie en de afbeelding, zo weet zij nu deze zelfde sfeer vast te leggen in juist de gezichten van de personages! Want wanneer is een mens een mens? Juist op die momenten dat hij of zij zich niet zo goed of gelukkig voelt. Juist dan laat de mens zijn menselijke kanten zien.

De beklemmende sfeer blijft dus behouden ook al legt ze een flinke dosis humor in de titels van de werken. Hadden haar voorgaande werken nog geen titels, nu gaat Heidi helemaal los. Want wat denkt u van het werk dat we op de uitnodigingskaart hebben afgebeeld met de titel “Mrs. Green was not so very happy (that day)”. Over understatements gesproken! Of het schilderij van zo’n vlezig, verkreukeld, pas geboren vogeltje dat “Hoera, het is lente” heet.

Ondanks, of wellicht dankzij, al deze verschillen is het werk van Heidi heel herkenbaar gebleven en dat kenmerkt nu precies een goed kunstenares! Niet blijven hangen in hetgeen je goed kunt, niet verdrinken in nieuwe technieken en stijlen maar herkenbaar blijven en reacties oproepen zoals “Hé, dat is van Heidi Wulms, dat moet haast wel”. Kortom: Heidi laat ons de karakteristieken zien van hetgeen ons mens maakt. Evolutie is één zo’n karakteristiek. Niet als onderwerp van één van haar werken maar het kenmerkt haar werk als geheel en haar ontwikkeling wel. Vandaar dat we met recht kunnen zeggen: Zie hier – Heidi Wulms!

door Wilfred van der Velden

Zie hier, een mens!

WERKEN VAN HEIDI WULMS
Hoe normaal is vreemd, hoe raar is gangbaar?

Expositieduur: 4 juni t/m 18 juli 2009
Officiële opening: donderdag 4 juni 2009 vanaf 19:30 uur

Heidi Wulms (1968) is van haar geloof gestapt. Waren het in de expositie 'Lipstick en Religie' nog gelaatsloze meisjes in een witte jurk, nu neemt Heidi geen genoegen meer met haar 'Girls in White Dresses'. In haar nieuwe werk maakt Heidi portretten van emoties. Emoties die het personage laten afdwalen van wat gangbaar is. Deze typischheden maken de mens tot individu, maar tegelijkertijd maken ze de mens kwetsbaar. De mens staat dus centraal in de expositie ZIE HIER, EEN MENS! die van 4 juni tot en met 18 juli te bezichtingen is bij galerie Kap Pur aan de Korvelseweg 151 te Tilburg.

Door een veelvoud aan personages is er een breder kleurpallet ontstaan in het werk van Heidi Wulms. Tijdens haar intuïtieve zoektocht ontstond bijvoorbeeld een schilderij van een jonge dame die een vleugel van een vlinder kapot trekt. De dame staat, met tranen in haar ogen, voor een helblauwe muur. Iets wat in haar voorgaande werk onmogelijk was.

Haar werken zullen bij velen een gevoelige snaar raken. Sommige mensen rennen liever weg van haar werk, waarbij anderen juist ontzettend geïntrigeerd raken door het drama dat zich afspeelt.

Heidi Wulms studeerde in 2006 af aan de Academie voor Beeldende Kunst en Vormgeving St. Joost te Breda. Ze heeft zich tijdens deze opleiding gericht op zowel twee- als driedimensionaal werk en is afgestudeerd in schilderen. De officiële opening van de expositie vindt plaats op donderdagavond 4 juni van 19:30 tot 22:00 uur.

Hemelvaart

Rond Hemelvaart gelden de volgende openingstijden bij Galerie Kap Pur: don 21/05 van 12 tot 17u; vrij 22/05 van 11 tot 18u; zat 23/05 van 12 tot 17u. Op zondag 24 en 31 mei zijn we op afspraak geopend.

De winnaars van de etsten van Ad Arma zijn bekend gemaakt. De etsen kunnen vanaf 21 mei worden afgehaald. Het boek "Kunst? Kopen!" van Véronique Baar, verloot onder de nieuwsbrieflezers, is vanaf diezelfde dag af te halen. Ontvangt u nog geen nieuwsbrief? Schrijf uzelf in door hiernaast uw e-mail adres te typen en op "verzenden" te drukken. http://www.kappur.nl

Hanneke Hendrix

Opening expositie ANIMATES - PEPEYN LANGEDIJK
door Hanneke Hendrix

Ik weet niet zoveel van beeldende kunst. Op een blauwe maandag heb ik wel bij een galerie gewerkt, ergens in Nijmegen in een straatje in West, maar het was niet zo’n verstandig idee geweest van de baas om mij daar aan te nemen. Ik ben namelijk nogal jolig en de bezoekers van die galerie waren serieus en de kunst in de galerie was erg belangrijk en het was niet de bedoeling om daar grappen over te maken.

Ik heb ooit een mevrouw wijs gemaakt dat de planken vloer ook een werk van een kunstenaar was. Er was een rood stickertje op de grond gevallen en de mevrouw had gevraagd waarom er een rood stickertje op de vloer zat. “Heeft u gezien hoe dat lijnen spel zich uitstrekt tot aan de deur?” had ik geantwoord. “De kunstenaar houdt ervan om vragen te stellen bij alledaagse dingen. Ik kan wel even voor u opzoeken hoeveel het kost?” De mevrouw had gebukt om het parket van dichtbij te bekijken. “Mevrouw, ik maak een grapje,” had ik gezegd. De mevrouw had niet gelachen.

En toen op een dag iemand veertien minuten met volle interesse had gekeken naar de baksteen waarmee we op warme dagen de deur openhielden, besloot ik de deurstopper van een kaartje te voorzien. Margje Doornenbal, baksteen in rood, keramiek, had ik erop gezet en achter een euroteken had ik een rood stickertje geplakt. Vier weken lang viel niemand het op en nadat de hangende expositie was afgelopen was het kaartje verdwenen. Ik heb er nooit meer iets van gehoord.

Het was achteraf gezien dus niet zo’n verstandig idee, nee: Hanneke in een galerie. Dankzij mijn jaren lange ervaring achter de bar in de kroeg, besloot ik op een zonnige zondag in april, misschien zelfs wel precies een jaar terug, een vervelende man de tent uit te sodemieteren en die vervelende man, dat bleek ik achteraf één van de beste klanten zijn. Iemand een biertje weigeren is toch heel iets anders dan tegen iemand zeggen: “U wilt dan misschien wel dat kunstwerk van zevenduizend euro hebben, maar daar heb ik toevallig écht geen boodschap aan als u zich zo gedraagt. D’r uit!” Een week later vloog ik dus geheel terecht zelf de tent uit.

Zoals ik al zei: Ik ben geen expert op het gebied van beeldende kunst. Ik weet daarentegen wel veel van Pepeyn, een beetje van filosofie en ik ben bedreven in de kracht van het woord, en daardoor ook in de kracht van het beeld.

De onlangs overleden Patricia de Martelaere, een filosofe, vele maten groter dan de huis-tuin-en-keuken-filosoof die ik zelf ben, zei in haar essay Ik ben een God in het diepst van jouw gedachten ― over kunst, religie en liefde ―, het volgende: Waar het om gaat is niet subject of object, zijn of niet zijn. En ook zien of niet zien staat ons niet vrij. Waar het om gaat is een unieke correspondentie tussen een min of meer toevallige configuratie in een wezen met verbeelding en een suggestief object dat daar min of meer toevallig zijn ankers in slaat. Het enige niet-toevallige is de correspondentie zelf ― in de wiskunde spreekt men van een ‘unieke afbeeldingsrelatie’ ―, althans voor zolang die duurt (configuraties kunnen immers veranderen, en objecten hun suggesties verliezen). We weten wel, verlichte geesten die wij zijn, dat alles toevallig is en voorbijgaand. Maar er ligt iets onbegrijpelijks in de veronderstelling dat ik, nu althans, ook niet van jou zou kunnen houden, een hekel zou kunnen hebben aan Bach, en Picasso een prul zou vinden.

Niet ieder kunstenaar kán immers om het even welk kunstwerk maken, ook al zou hij daar louter technisch best toe in staat zijn. Niet iedereen kán van Bach houden, al kan in principe natuurlijk iedereen van Bach houden. Niet iedereen kan van dezelfde, desnoods ideale, vrouw houden. En niet iedereen kán, zoals bekend, in God geloven. Goden, geliefden en kunstwerken zijn er dus alvast in dit opzicht even belabberd aan toe: dat ze, in hun hoedanigheid van imaginaire entiteiten, in stand moeten worden gehouden door een bereidwillige ― maar daarom niet willekeurige ― verbeelding.

Liefde en kunst, zegt men, hebben het één en ander met elkaar gemeen. Dat beweert althans met aandrang het aantal ongelukkige kunstenaars, hierin mistroostig bijeengetreden door een aantal ongelukkige minnaars. Wie kunst heeft, zei Goethe, heeft religie, en wie geen kunst heeft, heeft religie nodig. Wie liefde heeft, heeft vermoedelijk ook, in die zin, religie, en wie geen liefde heeft wellicht religie nodig ― of kunst. Of kan men zonder dit alles leven?

Tot zover De Martelaere.

Pepeyn zegt wel eens dat het per ongeluk gekomen is dat hij fotograaf werd, maar ik weet zeker dat hij voorbestemd is geweest voor dit medium. Voorbestemd, ook al geloof ik niet in een God. Ik geloof des te meer in de kunst en de kracht van het beeld. Het heeft wel alle schijn van toeval. Eind jaren tachtig stopte Pepeyn met zijn studie en om de huur te kunnen betalen besloot hij een baantje te gaan zoeken. Het was hem om het even wat en zo kwam het dat hij uiteindelijk belandde in een één-uur-fotoservice, diep verstopt ergens in een stoffig winkelcentrumpje onder de rook van Nijmegen. Zijn fascinatie voor de magie van fotografie is daar ontstaan en is sinds ook nooit meer weggegaan.

Het kan ook geen toeval zijn, want Pepeyn is een kunstenaar in hart en nieren en wat zou zijn thema’s nou beter kunnen uitdrukken dan het medium van de beeldplaat? Het spanningsveld tussen de realistische weergave van de wereld om ons heen en de absurdistische vervormingen toegepast op die beelden, wordt door Pepeyn ten volle uitgebuit. Het verlangen naar transformatie, naar verlossing is iets dat ons allemaal tot aan het graf zal begeleiden, ook al hebben we allang bereikt wat we willen bereiken. Hij weet als geen ander dat life stanger than fiction is.

Zijn werk komt voort uit het grote verlangen het beangstigende en bedreigende te verenigen met het schone. En dat immer met een grote liefde voor de personages die zijn werken bevolken.
In tegenstelling tot het gangbare idee kan Pepeyn zich als mens onder de gelukkige mensen scharen, júíst doordat hij kunstenaar is. Maar goed: dat zult u zo allemaal kunnen gaan bekijken.

Tot slot wil ik Pepeyn alleen nog even het volgende op het hart drukken: Per ongeluk of niet... Het is maar goed dat je toen niet per toeval een slagerij bent ingelopen anders had ik hier nu misschien een kinderboerderij staan te openen. Veel plezier allemaal.

Koninginnedag bij Kap Pur

Op 30 april (11:00-17:00u) demonstreert Antoine Timmermans, bij Galerie Kap Pur aan de Korvelseweg 151 te Tilburg, hoe zijn keramieke beeldjes tot stand komen. Zijn werk zit vol emotie, passie, frustratie en verlangen. Het is de uitlaatklep voor de kunstenaar.

Tevens zijn er weer gratis kunstmagazines te verkrijgen bij galerie Kap Pur. De pakketten bevatten o.a. Kunstbeeld t.w.v. € 10,25 en Collect t.w.v. € 3,25. Tevens worden er kunstboeken en originele etsen van Ad Arma verloot. Alles natuurlijk zolang de voorraad strekt, dus wees er snel bij!

Naast dit alles wordt de geweldige foto-expositie van Pepeyn Langedijk tentoongesteld. Zijn kunstfotografie is onorthodox, surrealistisch en soms zelfs shockerend. Meer informatie: http://www.kappur.nl

Korvelse Koninginnefeest

Braderie, vrijmarkt, attracties, muziek, kunst en cultuur

Ieder jaar slaagt winkeliersvereniging Korvel Vooruit er in om de hele straat te vullen met leuke, spectaculaire en interessante activiteiten tijdens het Korvelse Koninginnefeest. Dit jaar is er weer als vanouds een groot aantal braderiekramen aan de vrijmarkt toegevoegd om het aanbod en het niveau te verhogen. Het programma liegt er dit jaar niet om. Er is voor iedereen, jong en oud, iets speciaals te beleven. Zo treft u naast de braderie en vrijmarkt ook veel vermaak, muziek, spectakel, kunst en cultuur aan.

De hele lengte van de Korvelseweg wordt in beslag genomen. Maar vergeet ook niet het Sint-Annaplein met een heuse Vincent van Goghmarkt vol met echte kunstenaars die voor u schilderen en tekenen. Alles geheel in Mont Martre stijl, met bijpassende muziek. Of leef uzelf, na een wandeling langs de vele vrijmarktkramen, uit op een stormbaan of omring uzelf met alle dieren van de kinderboerderij. Op diverse plekken aan de weg ziet u weer de prachtige levende standbeelden die u zullen vermaken door zo min mogelijk te doen. Kom boogschieten of juist schaken, ontwerp uw eigen ringtone in de Electruck of kom skaten. Neem ook zeker een kijkje bij Peerke Gebruikte Meubelen waar vele bankjes worden beschilderd die later worden geveild of ga naar galerie Kap Pur waar een kunstenaar live zijn beeldjes boetseert. Naast alle evenementen op deze dag zal ook de Rock Academie weer van de partij zijn met Korvel Rocks waar u op het terras kunt genieten van de muziek.

Wederom een zeer gevarieerd aanbod van braderie, vrijmarkt, attracties, muziek, kunst en cultuur. Een feest voor iedereen!

Datum en tijden: 30 april 2009 van 11:00 tot 17:00 uur

Don't Key

Don't key 2006
Originally uploaded by Pepeyn.nl

PEPEYN LANGEDIJK:

The background was entirely made in Photoshop (CGI). The donkey was stuffed by a taxidermist but I prefer to tell folks that most donkeys love to take a bath and thus it wasn't very difficult to get him into the tub...!

PenPal

PenPal 2006
Originally uploaded by Pepeyn.nl

PEPEYN LENGEDIJK:

Like most other photographs I make, this one is about relationships. This picture inspired me to make a movie, based on a short story of Jorge Louis Borges.

Shackled

Shackled 2006
Originally uploaded by Pepeyn.nl

PEPEYN LANGEDIJK:

Three times a male model, shot in the studio. The background was composed out of several pictures I made from the inside of an old Dutch farmhouse. The electricity FX where created in Photoshop

Alterboys

What the hell 1
Originally uploaded by Pepeyn.nl

PEPEYN LANGEDIJK:

From the series 'What the hell'
Just some boys in a church. I'm sure this picture will be offending to some people but it's not made just to provocate.

Choirboys

Choirboys
Originally uploaded by Pepeyn.nl

PEPEYN LANGEDIJK:

From the series 'What the hell'
I invited Playboy to co-operate in this production. After a long discussion they neither agreed or refused.

Animates - Pepeyn Langedijk

Fotoexpositie ‘Animates’ met werk van Pepeyn Langedijk (1968) . Zijn kunstfotografie is onorthodox, surrealistisch en soms shockerend.

Van 22 april t/m 30 mei wordt bij galerie Kap Pur aan de Korvelseweg 151 te Tilburg werk tentoongesteld van Pepeyn Langedijk (1968) in de expositie ‘Animates’. De passie van Pepeyn Langedijk ligt in het willen vertellen van een verhaal in één beeld. Zijn kunstfotografie is onorthodox, surrealistisch en soms shockerend. De officiële opening vindt plaats op zondag 26 april vanaf 14:00 uur en wordt verzorgd door schrijfster, filosoof en performer Hanneke Hendrix.

Pepeyn neemt geen foto’s, hij maakt ze! Het beeld is lang van te voren tot in detail uitgedacht. Pas wanneer het beeld compleet is, wordt er gefotografeerd zonder concessies te doen aan het oorspronkelijke concept. Het is duidelijk dat dit niet zomaar foto's zijn, hier zit veel meer achter. Thema's als onschuld, vrijheid en maagdelijkheid laat hij wedijveren met hun tegenpolen in een fysiek kader.

Tijdens de expositie wordt ook Pepeyn’s eerste autonome film-project tentoongesteld: ‘The House of Asterion’. In dit filmproject heeft hij zijn kunstfotografie verlegd naar film en vertaalt hij een verhalende foto in zijn hoofd naar een korte film. Het is een psychologisch sprookje over intense verlangens en diepgewortelde angsten. De confrontatie van de mens met zichzelf is de basis voor de fotografische kunst van Pepeyn Langedijk

Voor meer informatie: www.kappur.nl

Sander Reijgers bij RTL Boulevard!

Eind vorig jaar werd in de expositie Icons! het werk van Sander Reijgers tentoongesteld. Met lak en foamstickers op doek weerspiegelt hij onze neutrale en bijna onverschillige houding ten aanzien van beelden waarmee we in de huidige maatschappij dagelijks worden gebombardeerd. Ook met zijn sekspoppenmode geeft Sander Reijgers een eigen visie op de maatschappij. “In de media en reclame wordt veel bloot gebruikt om het consumeren te stimuleren. Via mijn kunst geef ik een beetje commentaar op deze hedendaagse situatie.”In RTL Boulevard (RTL4 18:35-19:30 uur) van donderdag 26 maart wordt aandacht besteed aan de kleding van Sander Reijgers. Voor meer informatie kun je contact opnemen met Galerie Kap Pur. Voor het bestellen van sjaals ontworpen door Sander Reijgers en Roos van der Kamp kun je terecht in onze webwinkel.

Pim Trooster (07-03-09)

Openingswoordje bij de opening van de tentoonstelling VERPAKT,
in Galerie KAP PUR te Tilburg op 7 maart

Vernieuwende hedendaagse kunst ontstaat vanuit- en wordt in de eerste plaats aangestuurd door verwondering. En dit is duidelijk, naast de onderzoekende scheppingsdrang de belangrijkste energiebron die ten grondslag ligt aan het werk van beide kunstenaars Stephanie Jansen en Menno Schenk.

Het werk van Menno Schenk zie ik vandaag voor het eerst bewust in werkelijkheid, waarschijnlijk ben ik zonder het te weten al talrijke ‘pieces’ oftewel graffitiwerken van hem in de openbare ruimte gepasseerd en natuurlijk heb ik zijn werken afgelopen week digitaal bekeken op zijn prachtig vormgegeven website. Wat een dynamische wereld ging er voor mij open. De eerste associatie die ik had, bij de werken, die hij rubriceert order artwork, was die van drukproeven en van grafisch onderzoek. Eerst ontrafelt hij de opbouw van bestaande beeldclichés om er vervolgens speels zoekend nieuwe verbindingen mee te maken of nieuwe dimensies aan te geven. Menno Schenk zegt zich nauw verwant te voelen aan Andy Warholl maar ook aan de ‘beeldenrovers’ Rob Scholte en Jef Koons. Omdat ook Menno zijn beelden losweekt uit de visuele wereldvijver van de reclame en marketing staat zijn werk dan ook rechtstreeks in de traditie van Warholl, Koons en Scholte.

Net als deze iconen uit de recente hedendaagse kunst schenkt Schenk met ‘geleende’ beeldelementen een nieuwe visie op een herkenbare werkelijkheid en schenkt hij ons daarmee nieuwe autonome beelden. Soms is nauwelijks te zien waar de losse fragmenten vandaan komen en wordt door de titel het beeld in een klap duidelijk zoals bijvoorbeeld in de doeken met de titel ‘Juice#1’ enz . Andere beelden zoals ‘eggbox’ ‘friedeggs’, ‘guns’ en ‘hertje’ hebben hiervoor hun titel niet nodig. In deze beelden wordt gespeeld en geschoven met de opbouw en context van het gedrukte beeld. Door de colorbar er bij te schilderen associeert dit werk ook met fotografie en met het zoeken naar de perfectie in de samenstelling van de kleur. Of is het juist een vingerwijzing naar een andere evenzogoed mogelijke opvatting dat de misdruk vaak veel meer te bieden heeft dan wanneer alles tot in de perfectie klopt? Het is te hopen dat Menno in de toekomst zijn autonome werk blijft maken en dat hij met zijn enorme talent zich niet laat verleiden tot de financieel veel aantrekkelijker wereld van de reclame en de marketing.

En nu over Stephanie Jansen. Enkele maanden geleden maakte ik in Zwolle kennis met haar werk. Tijdelijk had ik een studio in hetzelfde ateliercomplex waar zij haar atelier heeft. Haar atelier bevindt zich naast de ingang. Bij binnenkomst wordt men dus automatisch geconfronteerd met haar werk. Elke keer bleef ik wel even geboeid staan kijken wat er nu weer bij was gekomen. De doeken stralen een enorme maar gevoelige kracht uit. Grote herkenbare geabstraheerde vormen in heldere maar toch bijna transparant opgezette kleurvlakken. Op haar werktafel lag een catalogus met het werk van Jan van der Ploeg, een kunstenaar die juist zeer minimalistisch en conceptueel werk met vol gerolde kleurvlakken. Ik vroeg me af hoe Stephanie haar werk ziet in relatie tot het werk van Jan van der Ploeg. Met hem heb ik als organisator van Safe meerde keren in en vanuit Safe samengewerkt. Pas na een keer of vijf zag ik Stephanie in levende lijve aan het werk. Ik was verbaasd dit kleine meisje aan te treffen bij de toch wel robuuste doeken. Haar thematiek was me meteen ook helemaal helder. Ik moest meteen denken aan de werken waarmee Robert Zandvliet in de jaren negentig in een klap bekendheid verwierf. Een paperklip of een deeltje van een achteruitkijkspiegel zover uitvergroot en geabstraheerd dat het meteen een sculpturale kracht kreeg. Ook herkende ik meteen haar voorliefde voor de non-objecten zoals zij haar onderwerpen zelf typeert. Zelf ben ik meestal ook veel meer gefascineerd door de kartonnen verpakking waarin een nieuwe Nokia of nog mooier een Senseo-apparaat wordt verkocht. Jan Schoonhoven had zijn vingers erbij afgelikt. Duizend keer mooier dan al de technische snufjes en glimmende frontjes die al dan niet kunnen worden uitgeschoven. Het scala non-objecten bij Stephanie Jansen breed en heel persoonlijk. Een kabeltje met een stekkertje, een lichtknopje, een kniebeschermer, een koffertje van de accuboor, een grip sleutelhangertje, een voetpompje, objecten waar we gewoon zijn geen acht op te slaan. Hebben we ze ooit zo mooi kunnen waarnemen als via het werk van Stephanie Jansen. Objecten die we allemaal zo’n beetje herkennen maar die we, als het ons gevraagd zou worden nooit gedetailleerd zouden kunnen beschrijven laat staan uittekenen.

Stephanie zelf refereert haar thema aan het begrip ‘non-plaatsen’ zoals geformuleerd door de Franse antropoloog Marc Augé. (hij omschreef de non-plaatsen als plekken waar we als individu geen relaties opbouwen en waar geschiedenis en identiteit niet bestaan. Uniformiteit en standaardisering vieren hoogtij. Met name onbewoonde transitzones waar we ons in deze moderne tijd steeds meer bevinden. In de fotografie zijn er al meerdere kunstenaars al jaren bezig met het vastleggen van de ‘non-plaatsen’. Dik Bouwhuis fotografeert al jaren aan een enorm oeuvre van non-plaatsen die hij fotografeert in de naar zijn zeggen langste aaneengesloten toeristenstad die de gehele kust van de Middellandse Zee omvat. Jan van der Til maakt al sinds 1997 series van non-plaatsen langs snelwegen en op industrieterreinen.

Vele schilders en fotograven zijn gefascineerd door erosie, door slijtage, door vervallen architectuur door het object trouvé. Stephanie Jansen biedt een nieuwe kijk op de ons omringende wereld. Zij doet dit groots en meeslepend maar nergens wordt het schreeuwerig of opdringerig, Zij behoudt de juiste distantie en weet haar fascinatie voor de door haar gekozen uitsneden uit ons aller dagelijkse werkelijkheid met liefde en zo’n uitgebalanceerde kwetsbaarheid weer te geven dat het ons gegund wordt heel dichtbij te komen, zonder aan geloofwaardigheid in te boeten. Laatst stonden we samen voor een doek en toen zei ze ‘een schilderij moet je geloven, anders klopt het nog niet’

Met deze woorden wil ik graag Verpakt openen:

Ik geloof het wel.

Vernissage bij Kap Pur

Foto's van de opening van de expositie VERPAKT met werken van Stephanie Jansen en Menno Schenk. De opening werd verzorgd door Pim Trooster.

Foto's expositieruimte VERPAKT

Expositie met werken van Stephanie Jansen en Menno Schenk.

Artikel in Collect - Kunst & Antiek Journaal

Verpakt - Galerie Kap Pur

In de expositie VERPAKT die van 7 maart t/m 18 april is te bezichtigen bij galerie Kap Pur, Korvelseweg 151 te Tilburg, komen onderwerpen aan bod die in onze wegwerpmaatschappij van geen belang geacht worden, verpakkingsmaterialen.


Menno Schenk (1974, Amsterdam) belicht vooral het grafische aspect van verpakkingen, waarbij paskruizen en drukkerstekens duidelijk aanwezig zijn als referenties naar drukwerk. Bij het werk van Stephanie Jansen (1968, Zwolle) verliest men juist elke referentie met de werkelijkheid.

Menno's schilderijen waren onder andere te zien in het Communicatiemuseum in Den Haag. Stephanie heeft een Startstipendium over 2009 ontvangen. Werk van haar wordt medio september tentoongesteld in een groepsexpositie NED2 van het Museum Gouda. Deze expositie wordt samengesteld door curator en kunstenaar Pim Trooster, die op zaterdag 7 maart (vanaf 14:30 uur) de tentoonstelling VERPAKT zal openen bij galerie Kap Pur.

Joris Verhoeven - Remakes

Tot en met 28 februari wordt bij galerie Kap Pur aan de Korvelseweg 151 te Tilburg de indrukwekkende ontdekkingstocht tentoongesteld van Joris Verhoeven (1978, woont en werkt in Breda). Het werk bestaat onder andere uit potlood, lak, krijt en gesso op papier en laat ons meekijken in de belevingswereld van de kunstenaar. De gelaagde werken nodigen uit om ze zelf te ervaren en te beleven.

Zeven jaar geleden maakte Joris ruim 800 tekeningen van indrukken die hij opdeed op elf geselecteerde locaties. Vervolgens is hij, 'moe' van dit grote tekenproject, met eenzelfde dwangmatigheid zijn ontwikkeling als kunstenaar gaan fotograferen. De tekeningen en foto's uit deze periodes leverden hem een waardevolle, bijna onuitputtelijke schat aan beelden op. Hij browsed door zijn leven en werk van de afgelopen jaren en probeert, al tekenend, te ontdekken wat werkelijk belangrijk voor hem is geweest.

Kap Pur - Kunst & Websites

Galerie Kap Pur (www.kappur.nl) is een vernieuwende galerie in Tilburg waarbinnen de webdesign studio van Kap Pur is gevestigd. De stimulerende werking van de kunstwerken in de galerie wordt weerspiegeld in stijlvolle websites.

De kunst die Kap Pur exposeert, is hedendaags en vernieuwend. Kap Pur staat open voor jonge kunstenaars die kwalitatief hoogwaardige kunstwerken maken met een unieke uitstraling. Wij hebben contacten met kunstenaars in verschillende stijlen. Een overkoepelend kenmerk is de frisheid en spontantiteit die de werken uitstralen.

De Nationale Kunstkoopregeling (NKK) die bij Kap Pur van toepassing is, stelt u in de gelegenheid aankopen te doen met een gespreide betaling. Betalen doet u achteraf, zonder rente of andere bijkomende kosten! De maandelijkse termijnen voldoet u via automatische incasso. U heeft er geen omkijken meer naar. Natuurlijk hangt het schilderij dan al lang aan uw muur!